Cel­e­brans i asysta wchodzą w ciszy. Przed ołtarzem przez chwilę leżą krzyżem, a po mod­l­itwie wstęp­nej czy­tane jest pro­roctwo o Cier­pią­cym Słudze Jahwe i frag­ment Listu do Hebra­jczyków. Następ­nie czyta się lub śpiewa, zwykle z podzi­ałem na role, opis Męki Pańskiej według św. Jana.

Po homilii w bardzo uroczys­tej mod­l­itwie wstaw­i­en­niczej Koś­ciół poleca Bogu siebie i cały świat, wyraża­jąc w ten sposób prag­nie­nie samego Chrys­tusa: aby wszyscy byli zbaw­ieni. Szczegól­nie prze­j­mu­jące są mod­l­itwy o jed­ność chrześ­ci­jan, prośba za niewierzą­cych i za Żydów.

Cen­tral­nym wydarze­niem liturgii wielkopiątkowej jest ado­racja Krzyża. Zasłonięty fio­le­towym suknem Krzyż wnosi się przed ołtarz. Cel­e­brans stop­niowo odsła­nia ramiona Krzyża i śpiewa trzykrot­nie: „Oto drzewo Krzyża, na którym zaw­isło zbaw­ie­nie świata”, na co wierni odpowiadają: „Pójdźmy z pokłonem”. Po liturgii Krzyż zostaje w widocznym i dostęp­nym miejscu, tak by każdy wierny mógł go adorować. Jest on aż do Wig­ilii Paschal­nej najważniejszym punk­tem w koś­ciele. Przyk­lęka się przed nim, tak, jak nor­mal­nie przyk­lęka się przed Najświęt­szym Sakra­mentem. Po ado­racji Krzyża z ciem­nicy przynosi się Najświęt­szy Sakra­ment i wiernym udziela się Komu­nii.

Ostat­nią częś­cią liturgii Wielkiego Piątku jest pro­cesja do Grobu Pańskiego. Przy dźwięku kołatek, odbywa się pro­cesja z Najświęt­szym Sakra­mentem do Bożego Grobu, gdzie odbywa się ado­racja w ciszy. Na ołtarzu umieszc­zonym przy Gro­bie lub na spec­jal­nym tronie wys­tawia się Najświęt­szy Sakra­ment w mon­strancji okry­tej białym prze­jrzystym welonem – sym­bolem całunu, w który owinięto ciało zmarłego Chrys­tusa. Cały wys­trój tej kapl­icy ma kierować uwagę na Ciało Pańskie. W wielu koś­ciołach przez całą noc trwa ado­racja.